Omówienie celu psychoterapii zajmuje zwykle kilka pierwszych spotkań. To ważna część terapii. Samo określenie przez pacjenta celu do którego zmierza, uświadomienie go sobie i ubranie w słowa jest pracą terapeutyczną.

Konfrontuje z faktem, że nikt poza samym zainteresowanym nie wie, czego mu potrzeba. Nikt nie powie co robić, nie zdecyduje za niego. Werbalizowanie celu uczy też realizmu, mierzenia własnych sił i zasobów wewnętrznych.
Cel psychoterapii musi spełniać pięć warunków:

1) Ma być celem pacjenta. Konieczne jest to, żeby pacjent uznał, że sam chce danej zmiany, to daje motywację niezbędną do pracy.

2) Ma dotyczyć niego samego. Kiedy pracujemy indywidualnie, cel dotyczy samego klienta, kiedy z parą – pary, kiedy z rodziną – rodziny. Zawsze pracujemy nad problemami dotyczącymi osób znajdujących się w gabinecie. Na nieobecnych nie mamy wpływu. Założenie, że zmienić możemy jedynie siebie, jest jedną z podstaw psychoterapii.

3) Ma być spostrzegany przez niego jako możliwy do osiągnięcia. Istotne jest subiektywne spostrzeganie celu przez pacjenta. Warunkiem sukcesu jest to, aby w danym momencie swojego życia Pacjent miał przekonanie, że może poradzić sobie z danym problemem. Nie pracujemy nad celami nierealnymi dla klienta.

4) Ma służyć jego zdrowiu i życiu. Dla niektórych to oczywiste, ale warto podkreślić – kodeks etyczny psychoterapeuty (ten wewnętrzny i ten pisany) nie pozwala na pracę nad celem, który mógłby zaszkodzić pacjentowi.

5) Ma być sformułowany jako pojawienie się lub zwiększenie jakiejś wartości, czyli nie ma zawierać przeczenia. Ten warunek, to już praca terapeutyczna zwana przeformułowaniem problemu. Osoby zgłaszające się do terapeuty z reguły chcą się czegoś pozbyć lub zmniejszyć. Mniej się kłócić, denerwować, zlikwidować przykre objawy itp. Jednak terapeuta to nie chirurg – nic nie usunie. Pracujemy jedynie nad wzrostem i rozwojem jakichś cech.

Życzę wszystkim dobrych celów i satysfakcji w ich realizacji.